31 mei 2008

Karin Slaughter (interview, 2008)

'Je moet het geweld voelen' 




De volslagen onbekende Amerikaanse schrijfster Karin Slaughter (1971) werd in 2001 ineens een beroemdheid, dankzij de thriller Nachtschade. Inmiddels is ze een gevierd schrijfster en de auteur van het geschenkboekje voor de Maand van het spannende boek, Onbegrepen. Wat is het geheim van een goede misdaadroman?

(Door Ans Bouwmans)

LONDEN _ Ze zit met haar benen opgetrokken in een fauteuil. Huiselijk, maar tegelijkertijd wat afwerend. Karin Slaughter is de beroerdste niet als het op promotie aankomt. Ze begrijpt hoe belangrijk publiciteit is, zelfs als je al een gevierd auteur bent.

Maar zichzelf eraan overleveren, nee, dat gaat te ver. Ondanks een dik stapeltje interviews weten we niet heel veel meer van de kleine, blonde auteur dan dat ze in Atlanta, in de Amerikaanse staat Georgia, leeft met een vriendin en een paar katten, Pete en Maggie. 'Ik ben gestalkt, en praat liever niet over mijn privéleven.'

Ze schrijft haar bestsellers in een huisje in het bergachtige noorden van Georgia waar haar vader woont, is een huismus en benadrukt vooral dat ze een heel gewoon leventje leidt. 'Ik ga naar de supermarkt, maak de kattenbak schoon, ga naar de sportschool en bezoek de bioscoop.' Ze is een echte zuiderling, fan van Hillary Clinton, en als ze veertig wordt, in 2011, wil ze een ruimtereis maken met Virgin Galactic. 'Ik houd van sciencefiction, groeide op met Star Trek.'

Karin Slaughter kan dan wellicht een échte ster genoemd worden: niet alleen geheimzinnig, maar ook excentriek. Een enigma met een imago.



Hoe verover je als 'producente van uithangborden met schrijftalent' de literaire wereld? Is er een rijtje vuistregels om een succesvol auteur te worden? Een eenvoudig antwoord is er niet, zegt Karin Slaughter. Geluk, dat hoort erbij. Een uitgever die in je gelooft. En je moet natuurlijk wel een boek schrijven dat te verkopen is. Zelf had ze al heel wat briefjes met nette afwijzingen gekregen voor de historische romans die ze schreef, voor ze de raad opvolgde om een spannend boek te schrijven.

Slaughter behoort tot de schrijvers die afzondering nodig hebben om te kunnen presteren. Ze heeft een deadline, eens per jaar. 'Dan sluit ik mezelf op, zodat ik niet online Scrabble kan spelen en geen andere afleiding heb. Ik zit en werk, dompel mezelf onder in het verhaal. Ik ben erg snel afgeleid.'

Zo'n honderd schrijvers in de VS verdienen hun brood uitsluitend met hun boeken, zegt Slaughter, en zij is daar een van. Dat ze een ster in de wereld van de misdaadliteratuur is geworden, is geen toeval. Laat dat duidelijk zijn. Jezelf in de markt zetten is belangrijk. Die boodschap draagt Slaughter uit. Ze reist onvermoeibaar de wereld over, komt elk jaar minstens een keer in Nederland. Ze heeft een handelsmerk, een formule zou je het zelfs kunnen noemen: heftige verhaallijnen, indringende beschrijvingen van wreedheden en ongrijpbaar geluk. In het fictieve Grant County is het altijd kommer en kwel, ook al blijft hoofdpersoon Sara Linton overeind.

De gruwelijkheden in haar boeken en het geweld dat haar hoofdpersonen moeten doorstaan, zijn niet gebaseerd op haar eigen leven. Je hoeft zelf geen getormenteerde jeugd te hebben gehad om te kunnen invoelen hoe een verkrachting kan leiden tot een foute vriend, een abortus en allerhande andere keuzes die 'zelfdestructie' uitschreeuwen, meent ze. 'Ik hou ervan om over de onmenselijke kanten van misdaad te schrijven. Het gaat erom hoe mensen erop reageren. Je moet het geweld voelen.'



Een goed boek heeft meerdere lagen, zoals het werk van Mo Hayder, een van haar favoriete thrillerschrijvers. Het gaat niet alleen om de verhaallijn, maar ook om de karakters. 'Het moet je boeien op meer dan een niveau: de verteltrant, de intrige en de spanning.' Je moet talent hebben om een goed boek te schrijven, meent ze, ook al kun je schrijftechnieken aanleren en fouten afleren. 'Een heleboel schrijvers gebruiken clichés in hun debuut. Of ze denken dat hun held eenzaam en depressief moet zijn.'

Een goed misdaadverhaal weet de lezer te beroeren, zegt Slaughter. Als mannen over geweld schrijven gaat het over de techniek, over het mes, het bloed. Natuurlijk, de techniek moet kloppen. Maar: 'Vrouwen schrijven over hoe het voelt, diep van binnen. Ik schrijf niet om te schokken, maar het is belangrijk dat je een reactie ontlokt. Een mens hoort emotioneel geraakt te zijn als het gaat over zoiets als kindermisbruik. Daarom is het heel belangrijk hoe je het opschrijft, met een subtiel gevoel van verontwaardiging en morele overtuiging.'

De spanning kan niet de hele tijd opgeschroefd worden, dat houdt de lezer niet vol. Je moet hem af en toe wat rust gunnen. 'Het is als eb en vloed.' Maar als je eenmaal weet hoe je een misdaadplot in elkaar moet zetten, dan kun je elke andere roman schrijven. 'Dan heb je geleerd het tempo in het verhaal te houden.'

Succes, een prachtig leven, vervulling. Wat heeft Karin Slaughter nog te wensen? Dat haar boeken meegroeien met haarzelf. 'Je wilt een reeks boeken die je leven weergeven.'


ONBEGREPEN
De novelle Onbegrepen'is niet geschreven in de gebruikelijke stijl van Karin Slaughter. Het heeft in tegenstelling tot haar thrillers een satirische toon. Het absurdistische verhaal gaat over de hopeloos onnozele Martin Reed, die onder de plak zit bij zijn verschrikkelijke moeder en niks van zijn leven weet te maken. Tot hij verdacht wordt van moord, en rechercheur An Albada ontmoet. De paradox is dat zijn onschuld hem niet weet te redden, maar dat het verhaal toch een 'happy end' heeft.

Karin Slaughter ziet het geschenkenboekje als een manier om de Nederlandse lezers te bedanken. Nederland was het eerste land buiten de VS waar ze een uitgeverij vond, en ze bezoekt ons land elk jaar. Tijdens een verblijf in Hotel New York in Rotterdam tekende ze de eerste stukjes van de novelle op in een opschrijfboekje. 'Ik bedacht allemaal verschrikkelijke dingen, die de moeder van Martin zou zeggen.' Ze bezocht Hindeloopen, in Friesland, en gaf een van de hoofdpersonen, An Albada, een Friese achtergrond. Slaughter: 'Dit was een kans om eens iets anders te doen, voor een ander publiek. Ik heb er ook allerlei eerbetonen aan mijn favoriete thrillerschrijvers doorheen gestrooid. Een kleine traktatie voor liefhebbers van misdaad.'

Zonder lid (column, 2008)

SOEP MET BALLEN

(Door Peter Kuijt)

Het venijn zat in dat ene kleine zinnetje in VN's Detective & Thrillergids. Slechts zeven woorden waren voldoende om alles op zijn plek te laten vallen. Om dat al langer zeurende onbestemde gevoel te kunnen benoemen en te definiëren als: uitgeverijen zijn seksistisch!

Het zinnetje stond aan het begin van een interview met Patricia van Mierlo, debuterend schrijfster met 'De namen van Maria'. De vraag was hoe ze bij uitgeverij Cargo was terechtgekomen. Dat contact liep via een vriendin die al bij De Bezige Bij publiceerde, zei ze. En hier komt dat ene zinnetje: ,,Men zocht spannende verhalen van vrouwelijke auteurs.'' Spannende verhalen van vrouwelijke auteurs. Niet zomaar spannende verhalen dus, maar spannende verhalen van auteurs zonder penis.

Nu dicht ik uitgevers veel kwaliteiten toe. Door de bank genomen weten ze van grammatica en omslagfoto's, van oplagecijfers en aanhalingstekens, maar dat ze seksistisch zouden zijn, had ik nooit kunnen bevroeden. En nu zegt een vrouwelijke auteur dat haar uitgeverij specifiek naar vrouwelijke auteurs zoekt. Dat feit alleen al maakt de uitgever strafbaar. Iedere vorm van uitsluiting op basis van geslacht, leeftijd, een al dan niet blonde haardos en zo is namelijk strafbaar. Maar je gaat je toch afvragen waarom uitgevers, toch een weldenkend deel der natie (toch?), schrijvers met borsthaar uitsluiten. Waarom worden de vrouwelijke thrillerauteurs zo gehypet met spannende cv's, waarin al dan niet naar waarheid gewag wordt gemaakt van hun gevaarlijke verleden, met tv-optredens bij Goedemorgen Nederland, Pauw & Witteman dan wel hun christenbroeders Knevel & Van den Brink, het schrijven van geschenkboekjes en het poseren op de covers van glossy magazines? Dat Simon de Waal in een strak gesneden, hoger getailleerd pak van Armani gewoon niet oogt op zo'n glanzend tijdschrift, is een wat al te makkelijk antwoord. Het moet dieper zitten. Of gaat het uitsluitend om de portemonnee?

Is de voorkeur van uitgevers voor een bepaalde sekse slechts ingegeven door het banale feit dat schrijfsters - excusez les mots - 'het gat in de markt dichten'? Kijken uitgevers niet verder dan de noteringen van Esther Verhoef, Simone van der Vlugt, Loes den Hollander, Tineke Beishuizen, Mo Hayder en Karin Slaughter in de Bestseller 60? Je zou het bijna gaan denken. Zet de schrijvende vrouw in de markt en vergeet Charles den Tex, Elvin Post en Simon de Waal maar: die mogen blij zijn dat ze mooie recensies krijgen.

Zo'n houding mist zelfs haar effect niet op beroepslezers. Laatst werd aan zes thrillerrecensenten de vraag voorgelegd wie volgens hen de Gouden Strop zou moeten gaan winnen. Vijf antwoordden 'Charles den Tex', de laatste - een man - zei dat een vrouw de prijs zou moeten krijgen. Dus of Lieneke Dijkzeul of Simone van der Vlugt. Uiteindelijk ging hij voor de schrijfster van 'Blauw water'.

Er schijnt in Nederland een uitgever rond te lopen die mopperende mannelijke auteurs bestookt met de volgende standaard-sms: 'Zeik niet zo, anders ga je maar naar die wijvenuitgeverij Anthos'.

Natuurlijk hebben mannen jarenlang de thrillermarkt gedomineerd. Maar nu is de balans wel ver doorgeslagen.

Uitgevers zouden met gemak het tij kunnen keren. Als ze maar willen. Kijk niet alleen naar de markt, maar laat je leiden door het gegeven dat ook mannelijke thrillerauteurs goede boeken schrijven. Kort gezegd, promoot niet alleen de Consommé Julienne, maar geef ook ruim baan aan de soep met ballen.

Als de stichting CPNB zich houdt aan de regelmaat, is volgend jaar een Nederlandse auteur aan de beurt om het geschenkboekje van de Maand van het Spannende Boek te schrijven. Zou de CPNB het aandurven om de keuze voor 'jong en blond' te verlaten? Kiest ze voor 'kaal' (Simon de Waal), 'donkerharig' (Charles den Tex, Felix Thijssen) of toch een 'baard' (Peter de Zwaan)?

Zucht...

Oké, 'jong en blond' mag ook. Maar dan moet het wel Elvin Post zijn...

30 mei 2008

Henning Mankell - De Chinees (2008)

Dikke politieke thriller over China




(Door Fred Monsma)

Op een koude dag in januari 2006 doet de politie een gruwelijke ontdekking in een afgelegen dorpje in Zweden. Op drie na zijn alle oude inwoners op beestachtige wijze vermoord. Wanneer een vrouwelijke rechter de berichten erover in de krant leest, is zij geschokt. Want, zo blijkt: ieder slachtoffer is op de een of andere manier 'familie' van haar.
Deze juriste, Birgitta Roslin geheten, gaat de zaak onderzoeken, ook al wordt korte tijd later een man opgepakt die de moordpartij bekent en zichzelf vervolgens het leven beneemt.

Zo begint de nieuwe, erg dik uitgevallen, politieke thriller van Henning Mankell, De Chinees. Een titel die naarmate het daarna in de Verenigde Staten, Engeland, China en vooral Afrika spelende verhaal vordert, wordt uitgelegd.

Mankell zet de lezer een flinke portie historie voor, met de nadruk op de rol van een Zweed en heel veel Chinezen bij de aanleg van de spoorwegen door Noord-Amerika. Hij schildert in dit met maatschappijkritiek doordrenkte - hoe kan het anders bij hem - verhaal hoe politieke manipulatie en nieuwerwets kolonialisme uitmonden in moord en doodslag ten faveure van persoonlijk gewin.

Boeiend, zo nu en dan zelfs meeslepend, maar met ruim 500 pagina's is De Chinees aan de lange kant. Toch bewijst deze nieuwe 'Mankell' dat de Zweedse misdaadschrijver er weer een beetje bovenop is. Zijn laatste boeken Labyrinth en Kennedy's brein - stelden immers danig teleur.

Henning Mankell - De Chinees. Vertaling Corry van Bree. Uitgeverij De Geus, 529 pag.

Bron: Brabants Dagblad

Nalatenschap (nieuws, 2008)

STIEG LARSSON BOMBARDEERDE COMMUNISTEN TOT ERFGENAAM

De in 2004 overleden Zweedse thrillerauteur Stieg Larsson wilde zijn vermogen nalaten aan de lokale afdeling van de communistische partij in het Noord-Zweedse stadje Umeå. Dat blijkt uit een documentaire die deze week op de Zweedse televisie te zien was.

Larsson stierf op 50-jarige leeftijd aan een hartaanval, voordat zijn driedelige thrillerserie Millenniumreeks uitkwam. Postuum verkocht hij wereldwijd zes miljoen exemplaren en bouwde hij een geschat vermogen op van twee miljoen euro. Familie en vrienden van de schrijver maken al jaren ruzie over de verdeling van de erfenis en de rechten van Larssons boeken.

Eva Gabrielsson, de vrouw met wie Larsson 30 jaar samenwoonde, presenteert nu een testament dat de schrijver in 1977 opstelde, vlak voordat hij als vrijwilliger naar de burgeroorlog in Ethiopië vertrok. ,,Ik heb niet veel geld na te laten. Toch wil ik dat al het geld dat ik heb (en hier ben ik heel zeker van) naar het Communistische Arbeidersverbond afdeling Umeå gaat.'' De schrijver was begin jaren zeventig actief in deze beweging.

Larssons familie en Gabrielsson bevestigen in de documentaire dat er nog een 320 pagina's tellend manuscript ligt voor een vierde thriller in de serie. Dit boek zou zich afspelen tussen de ijsberen en muskusossen in Noord-Canada. Het manuscript is opgeslagen op een laptop in het bezit van Gabrielsson. Larssons vader en broer proberen de computer al jaren in hun bezit te krijgen en hebben nu de rechter ingeschakeld. Zolang de familiestrijd niet beslecht is, wordt deel vier niet gepubliceerd.

Of de communisten in Umeå, die in 1982 zijn opgegaan in de Socialistische Partij, hun miljoenen daadwerkelijk zullen krijgen is de vraag. Het testament is niet ondertekend door een notaris of advocaat. Juristen buigen zich nu over de rechtsgeldigheid.

Larssons eerste twee thrillers zijn in de Nederlandse vertaling uitgekomen als 'Mannen die vrouwen haten' en 'De vrouw die met vuur speelde'. Het derde deel met de titel 'Gerechtigheid' volgt in november. Deel één wordt momenteel verfilmd.

(Bron: GPD)

Van de transfermarkt (nieuws, 2008)

ANTHOS SLUIT MARK BILLINGHAM IN DE ARMEN

De Britse misdaadauteur Mark Billingham stapt over van De Boekerij naar Anthos, de uitgever van onder anderen Simone van der Vlugt, René Appel, Elvin Post en Esther Verhoef. Dat heeft een woordvoerster van Anthos bevestigd. Daar zijn ze inmiddels druk bezig met het lezen van het manuscript van 'In the dark', zijn eerste 'standalone'-thriller zonder zijn held inspecteur Tom Thorne. De Nederlandse vertaling, 'In het duister', zal naar alle waarschijnlijkheid in januari 2009 op de markt komen, aldus de woordvoerster.

Mark Billingham debuteerde in 2001 met 'Slaapdood', die in Groot-Brittannië de bestsellerlijst van de Sunday Times bereikte. Daarna volgden 'Dubbelmoord' (genomineerd voor de Gold Dagger Award), 'Wraakhotel', 'Het verbrande meisje' en 'Levenloos'. Voor zijn hoofdpersoon Tom Thorne kreeg hij de Sherlock Award (de prijs voor de beste politieman in een boek). In februari verscheen zijn eerste spannende jeugdboek 'Triskellion'. Hij schreef dat samen met zijn vriend Peter Cocks onder het pseudoniem Will Peterson. Mark Billingham is tevens een zeer succesvolle stand-up comedian. Hij trad onder meer op in Spitting Image. Hij is getrouwd en is de vader van twee kinderen.

(Klik op hier voor een interview met Mark Billingham uit 2001)

29 mei 2008

Nu nog dat steegje (nieuws, 2008)

EIGEN MUSEUM VOOR BAANTJER

In de kelder van café Heffer in de Warmoesstraat in Amsterdam is vanmiddag het Appie Baantjermuseum geopend. Het museum ligt vlakbij de plek waar Appie Baantjer jarenlang werkte als rechercheur.

In het museum zijn allerlei spullen en attributen te vinden van de misdaadschrijver. Zo hangen er onder andere schilderijen van zijn hand. De tentoonstelling bevat verder Russische en Chinese uitgaven van zijn romans, sabels, plakboeken, prijzen en kunst. ,,Mooier kan bijna niet. Dit zijn allemaal herinneringen en beelden uit mijn leven'', zo zei hij.

Baantjer hoopt in september dit jaar 85 te worden. Om die reden heeft Baantjer zijn privé-collectie grotendeels beschikbaar gesteld om een museum mogelijk te maken. Volgens de schrijver zijn er ook ideeën om een steegje op de Wallen naar hem te vernoemen.

(Bron: AT5, Blik op nieuws)

Brett Battles - De Berlijnaffaire; Michael Morley - Spider (2008)

Amerikaanse debutanten overtuigen




(Door Arno Ruitenbeek)

De Amerikanen Michael Morley en Brett Battles zorgen met respectievelijk Spider en De Berlijnaffaire voor twee overtuigende thrillerdebuten.

Zonder iets aan de kwaliteit van de laatste af te doen, is Morley toch in alle opzichten een speciaal geval. Van misdaadverslaggever werd hij profiler bij de FBI, om de Grote Plas over te steken naar ons koude kikkerlandje, alwaar hij als televisieproducent momenteel iets hoogs is bij Endemol. Een creatief en inventief mens, die bijvoorbeeld zijn eersteling Spider liet verpakken in een zwart lijkzakje.

De titel verwijst naar de sinistere hoofdpersoon, ook wel de Black River Killer genaamd, die in de VS tientallen moorden op sterk op elkaar gelijkende, jonge vrouwen pleegde, zich terugtrok en plotseling weer opdook om het leven van ex-FBI-agent Jack King te vergallen.

King heeft na een inzinking vanwege de onopgeloste Black River Killer-zaak gekozen voor het rustige bestaan van horecaman, echtgenoot en vader in Toscane. De Italiaanse overheid doet een beroep op hem als een jonge vrouw wordt vermoord op Spider-achtige wijze. Het spoor leidt King, die het natuurlijk niet kan laten, terug naar zijn vaderland.

Morley doet precies wat een goed schrijver moet doen als hij de seriemoordenaar als thema neemt en details wil geven: hij plaatst er (veel) humor tegenover. Drager van de grappen en grollen is voornamelijk Jacks oude partner, de veelvraat Howie Baumgard. Diens dialogen en monologues interieures, waarin eten in elke tweede zin opduikt, zijn meesterlijk.

SCHOONMAKER
James Bond en de karakters van Chris Ryan krijgen serieuze concurrentie van Jonathan Quinn. De held in Battles' De Berlijnaffaire is echter geen geheim agent, meer een soort schoonmaker Hij zorgt ervoor dat losse eindjes - sporen, getuigen, lijken - van een 'gevoelige' operatie definitief verdwijnen. Hij is een dikbetaalde freelancer, grotendeels werkend in opdracht van een Amerikaanse organisatie die wordt aangeduid als het Bureau.

Dat zo'n instantie vijanden bij de vleet heeft, bemerkt Quinn snel en hardhandig als een onbekende groepering het Bureau bijkans wegvaagt. Hij moet met zijn leerling Nate vluchten naar verre oorden, om tenslotte voor de oplossing van de problemen terecht te komen in Berlijn.

Battles moet nog wel werken aan de geloofwaardigheid om te voorkomen dat het een kopie wordt van de 'lach en toch schiet ik'-verhalen waarin 007 steeds verzeild raakt. Het onvertaalde Duits is gelukkig goed, de sfeertekening blijft beperkt tot het hoognodige.

Brett Battles - De Berlijnaffaire. Vertaling Gert van Santen. Uitgeverij Mynx, 350 pag.
Michael Morley - Spider. Vertaling Hugo Kuipers. Uitgeverij Van Holkema & Warendorf, 311 pag.

Oog voor thrillers (nieuws, 2008)

OERLEMANS STORT ZICH WEER OP THRILLER

Eyeworks, het bedrijf van tv-producent Reinout Oerlemans, heeft opnieuw de film- en televisierechten van een thriller verworven. Kocht Oerlemans onlangs de filmrechten aan van 'Bonus Time' van de Nederlandse auteur Gregor Vincent, nu is zijn oog gevallen op 'De Praagse Connectie', het debuut van de Brusselse politiecommissaris Christian De Coninck. Een jaar na de verschijning van de misdaadroman is het contract getekend tussen de auteur, uitgeverij Houtekiet en filmproducent Eyeworks Film & TV Drama voor de film- en televisierechten. Ook over de rechten voor verfilming van alle vervolgromans is een akkoord bereikt. De ondertekening gebeurde net voor in België de Zomer van het Spannende Boek begint waarin de boeken van Christian De Coninck een van de speerpunten van Houtekiet vormen.

'De Praagse Connectie' verscheen in mei 2007 en is al toe aan de vierde druk. In deze politieroman ontmaskert de jonge, Brusselse onderzoeker Stijn Goris een Russische maffiabende die zich verrijkt door drug- en kindersmokkel. Het boek speelt zich onder andere af in Brussel, Amsterdam en Praag.

Politiecommissaris De Coninck leidde zelf tal van onderzoeken. Hij publiceerde onlangs zijn tweede misdaadroman, 'Het octopuscomplex'. In deze thriller spelen Stijn Goris en de stad Brussel eveneens de hoofdrol. Houtekiet heeft met Christian De Coninck nog contracten voor vier andere misdaadromans. De eerstvolgende, 'Het boemerangprincipe', zal in maart 2009 verschijnen. Eyeworks Film & TV Drama is de producent van televisieseries zoals Flikken en Vermist en bioscoopfilms zoals De zaak Alzheimer, Windkracht 10 en Ben X.

(Bron: www.geuzeinfo.com, Crimezone.nl)

28 mei 2008

Sterrenregen (nieuws, 2008)

DE CRITICI VAN VN ZIJN TEVREDEN


Ieder jaar rond eind mei ontstaat er onder thrillerliefhebbers enige beroering en is er sprake van lichte nervositeit. De VN Detective & Thrillergids komt eraan. Er staan interviews in en achtergrondverhalen, maar de meeste aandacht gaat toch uit naar de waardering van de thrillers door VN's recensenten. En ook ieder jaar is er commotie, verbazing en soms ook verontwaardiging over de toekenning van het aantal sterren aan spannende boeken.

Een vijftiental critici besprak voor deze 29e editie van de Vrij Nederland Detective & Thrillergids 595 boeken. Voor wie er weinig trek in heeft om uit te vlooien wie er allemaal vijf sterren hebben gekregen, maakte Boekblad een overzichtelijk bericht. In de gids hebben negen thrillers vijf sterren oftewel de kwalificatie ‘uitzonderlijk goed' gekregen, onder wie een Belg, Bavo Dhooge met Stand-In (Kramat). Vier Nederlandse en twee Vlaamse boeken kregen 4 sterren.

'Stand-In' kreeg als enige oorspronkelijk Nederlandstalige werk van Vrij Nederland 5 sterren. 'Vindingrijk, origineel, spannend, goed geschreven: Stand-In heeft het allemaal', juicht Erik de Vries in de recensie.

De Boekerij is de enige uitgeverij met twee boeken die 5 sterren hebben gekregen: 'Houvast' van Harlan Coben en 'De ontvoering' van Mark Gimenez. De zes andere 'winnaars' zijn: 'Chaos in New Orleans' van James Lee Burke (Verbum), Tom Cains 'De accident man' (The House of Books), William Lashner met 'De verliezers' (A.W. Bruna), 'De verdachte' van John Lescroart (Van Holkema & Warendorf), Anders Roslund & Börge Hellström (De Geus) met 'De uitlevering' en C.J. Samsom met 'Winter in Madrid' bij De Fontein.

Vorig jaar kregen Roslund & Hellström ook al 5 sterren, toen voor hun boek 'Kluis 21' (De Geus). 'Chaos in New Orleans' is het eerste boek dat werd uitgebracht door binnen de nieuwe imprint Verbum Crime dat in februari van start ging. Maar waar vorig jaar slechts één oorspronkelijk Nederlandstalige thriller werd onderscheiden met 4 sterren ('zeer goed'), zijn dat er nu liefst zes: twee Vlamingen en vier Nederlanders.
'Het niveau van de boeken is goed dit jaar', staat te lezen. Vorig jaar was er een magere oogst: slechts twee boeken met 5 sterren en alleen 'De stille zonde' van Lieneke Dijkzeul kreeg als oorspronkelijk Nederlandstalig werk 4 sterren.

Het geschenk bij de Maand van het Spannende Boek, 'Onbegrepen' van Karin Slaughter, krijgt 3 sterren: 'best spannend, maar vooral bijzonder vermakelijk'. Dit jaar heeft Vrij Nederland voor het eerst ook een beoordeling opgenomen van de spannendste tv-series. 5 van de 24 series krijgen 5 sterren.

De volgende oorspronkelijk Nederlandstalige boeken kregen 4 sterren:
- Patrick Bernauw - 'Nostradamus in Orval' (Manteau)
- Patrick de Bruyn - 'Passie' (Manteau)
- Eva Maria Staal - 'Probeer het mortuarium' (Nieuw Amsterdam)
- Charles den Tex - 'Cel' (De Geus)
- Felix Thijssen - 'De blauwe nacht' (Sijthoff)
- Simon de Waal - 'Pentito' (Lebowski)

(Bron: Boekblad)

Karin Slaughter - Onbegrepen (2008)

De dodelijke luchtverfrisser




(Door Peter Kuijt)

'Een kleine traktatie voor liefhebbers van misdaad.' Ze zegt het zelf, maar het is de perfecte omschrijving van het geschenkboekje Onbegrepen dat Karin Slaughter voor 'Juni - Maand van het Spannende Boek' heeft geschreven.

Het op verzoek van de Stichting CPNB gefabriceerde boekje is een cadeautje vol grofkorrelige satire geworden. Zoals het een thriller betaamt komt er wel moord en doodslag in voor, maar niet zo gruwelijk zoals in de 'reguliere' spannende romans van de Amerikaanse bestsellerauteur.

Buiten de Verenigde Staten was Nederland het eerste land waar Slaughter onderdak vond bij een uitgeverij. Als blijk van waardering heeft ze een 'Nederlands' tintje aan Onbegrepen verschaft: de vrouwelijke rechercheur Anther Albada in de novelle is de dochter van immigranten uit Hindeloopen.

Maar het boekje draait in feite om Martin Reed, hoofdboekhouder bij het bedrijf Southern Toiletbenodigdheden. Hij woont nog thuis bij een kreng van een moeder. Zijn fysiek helpt ook niet mee: hij heeft een weke kaaklijn, een haakneus en zijn hele lijf doet denken aan 'Jodie Foster in haar studententijd'. Op kantoor wordt hij constant gepest: het woord 'lul' is in de lak van zijn Toyota Camry gekrast en een vibrerende rubberen dildo werd met secondenlijm op zijn bureau geplakt. Kortom, Reed beschikt over de ideale omstandigheden voor een miserabel leven.

Reed zoekt zijn toevlucht in zijn enige echte passie: het lezen van misdaadromans. En die thrillers komen hem tot op zekere hoogte van pas als hij verdacht wordt van moord op twee collega's. Van de eerste zijn resten in het bandenprofiel van zijn Toyota gevonden en de tweede werd in het damestoilet gevonden, gedood met een muurmodel luchtverfrisser. Het is bij die gelegenheid dat Martin Reed met rechercheur Albada wordt geconfronteerd en hoewel hij zijn onschuld niet kan bewijzen, stevent het verhaal af op een vrolijk einde.

Onbegrepen is een fraai geschenk. Hier en daar wat grof gebekt, maar goed geschreven, vol zwarte humor en knetterende dialogen. Slaughter kent haar klassiekers door te verwijzen naar Patricia Cornwell, Kathy Reichs, Tom Clancy, John Grisham, Ann Rule en anderen. Maar een klassieke 'Slaughter' is Onbegrepen niet. Zie daarvoor Nachtschade, Zoenoffer, Onzichtbaar of Onaantastbaar.

Onbegrepen van Karin Slaughter telt 95 pagina's en wordt verspreid in een oplage van 740.000 exemplaren. Het boekje wordt in juni cadeau gegeven bij aankoop van tenminste 12,50 euro aan Nederlandstalige boeken.

27 mei 2008

Robert Laycock (interview, 2008)



Een beetje familie van James Bond




Laycock is de naam. Robert Laycock. Hoewel Bond wellicht iets soepeler van de tong rolt, heeft de 35-jarige Laycock wel degelijk een connectie met 007. Hij is de achterneef van Bond-bedenker Ian Fleming en houdt zich bezig met de viering van Flemings honderdste geboortedag op 28 mei.

(Door Esther Gotink)

LONDEN - 'Een kop thee?', vraagt Robert Laycock in een deftig Brits accent, terwijl hij met open hand gebaart om plaats te nemen op de sofa naast hem. Hij ploft zelf neer op een gifgroene bank in de stijlvolle 'private members club' Alfred Place in Londen.

Omringd door een keur aan moderne schilderijen lijkt de aristocraat weggerukt uit zijn natuurlijke habitat. Laycock zou je eerder plaatsen in een Engels herenhuis met een glas whiskey in de hand en een sigaar in het hoofd. 'Oh nee', lacht hij. 'Ik rook niet en drink niet. Wat dat betreft ben ik de tegenpool van een Bond of, als we het binnen de familie houden, een Fleming.'

Ian Flemings broer Peter was de opa van Robert Laycock. De Flemings blijken een bijzonder welvarende en invloedrijke familie in Groot-Brittannië. Ian Flemings grootvader Robert was een succesvol bankier en zijn nakomelingen werden geboren met een zilveren lepel in de mond, maar wilden elk een eigen stempel op de familiegeschiedenis drukken.

'Noem het genetische druk. Veel van mijn familieleden zijn zo bevlogen, creatief, intelligent en ondernemend, dat je nauwelijks kunt achterblijven. Er komt een hoop trots bij kijken. Ian was de jongere broer van reisverhalenschrijver Peter en oudere broer van Michael en Richard, die naam maakten als oorlogsheld en bankier. Ians halfzusje Amaryllis was een gevierd celliste.'

Het is wat Laycocks wereldberoemde oudoom destijds frustreerde; Ian kreeg in vergelijking met zijn broers en zusje met moeite een carrière van de grond, terwijl hij begaafd genoeg was. 'Niet Ian maar Peter was de ster van de familie.'

Peter trouwde met de actrice Celia Johnson, die in oorlogstijd de Engelse moraal hoog hield in films als Brief Encounter, waarvoor ze een Oscar-nominatie kreeg. Hun dochter Lucy - Laycocks moeder - maakte eveneens naam als actrice, in de Britse serie Survivors. ,,Ian zag in Peter zijn grote voorbeeld, niet iemand met wie hij wedijverde. Zijn frustraties hadden niets te doen met het succes van zijn broer, maar met zijn eigen beperkingen. Hij leunde juist heel erg op Peter sinds het overlijden van zijn vader.'

Ian was acht jaar toen zijn vader Valentine Fleming, een vooraanstaand conservatief Lagerhuislid en goede vriend van Winston Churchill, stierf. Deze tegenspoed blijkt latere generaties te achtervolgen: zelf overleed Ian toen zijn zoontje Caspar nog een tiener was, en Robert Laycock was zeven toen zijn vader overleed. 'Het lijkt een vloek binnen de familie, maar ieder huisje heeft zijn kruisje. Het verklaart misschien wel waarom James Bond jong zijn vader verloor; dat is iets waarmee Ian zich kon vereenzelvigen.'

VAGEBOND
Net als zijn geesteskind James Bond was Ian Fleming een rokkenjager, een flirt. 'Peter was van de regelmaat, Ian van de avonturen. Maar een hoop mensen zien Ian als een vagebond, een rokende, drinkende druktemaker, terwijl hij juist heel gereserveerd was. Uit brieven van vrienden en collega's blijkt dat hij veel genegenheid afdwong. Het probleem was dat Ian te hard was voor zichzelf; dat hoort bij de getroubleerde geest van een artiest. Bond werd de larger-than-life versie van Ian zelf, de persoon die hij wellicht graag had willen zijn.'

Het duurde even voordat Ian zijn draai vond als schrijver. Hij begon als journalist bij persbureau Reuters en werkte een tijdje als effectenmakelaar, maar faalde jammerlijk. Pas in de Tweede Wereldoorlog vond hij zijn métier; hij ging werken bij de geheime dienst van de Britse Marine, wat hem de kennis en ervaring verschafte om goede spionageverhalen te bedenken. 'Ian was een exceptioneel persoon. Geen enkele auteur is er ooit in geslaagd hem naar de kroon te steken. Hij wordt nog altijd gretig gelezen en 007 is een begrip. Het is Ian Fleming uiteindelijk dan toch gelukt om, meer nog dan de anderen, een stempel te drukken op onze notabele familiegeschiedenis.'


EXOTISCHE LOCATIES
Op 28 mei, precies honderd jaar na de geboorte van Ian Fleming, verschijnt wereldwijd een nieuw boek met in de hoofdrol James Bond. 'Devil May Care' is op verzoek van de erven Fleming geschreven door Sebastian Faulks, een auteur van historische romans. De inhoud blijft tot op de publicatiedatum geheim. Wel is bekend dat het verhaal zich afspeelt in de Koude Oorlog en weer bol staat van de bloedstollende actie, mooie vrouwen, droge humor en exotische locaties. Op de dag van lancering is er een Bond-feestje in boekhandel Scheltema in Amsterdam om de Nederlandse vertaling van het boek te vieren met cocktails en vertegenwoordigers van de organisatie James Bond Nederland.

'Devil May Care' wordt uitgegeven door A.W. Bruna en kost 15 euro (paperback, ISBN 9789022994160).


Bron: Leidsch Dagblad, foto GPD

26 mei 2008

Waar gebeurd (achtergrond, 2008)

True crime: spanning zonder plot




In de wereld van het spannende boek bestaat een enigszins vreemd subgenre. Vreemd, omdat je veelal de afloop al kent en er dus geen sprake meer kan zijn van een verrassende plot. Toch kent het op een waar gebeurde misdaad berustende genre van de true crime miljoenen bezeten lezers.

(Door Aly Knol)

Ann Rule
Haar grootvader was sheriff in een stadje in de Amerikaanse staat Michigan. Ze mocht als kind af en toe de cellen met vrouwelijke gevangenen bezoeken. Die vrouwen zagen er steevast vriendelijk uit. Wat haar meer dan eens de vraag aan haar opa deed stellen: 'Waarom wil je opgroeien om een misdadiger te worden?'

Het was het begin, in haar eigen woorden, van haar interesse in misdrijven. Ann Rule geldt nu als de koningin van het thrillergenre true crime. 'Het waarom van een moord', zei ze eens, 'fascineert me vele malen meer dan het hoe.'

Meer dan dertig boeken heeft Rule inmiddels op haar naam staan, waarvan de meest bekende gaan over de seriemoordenaars Ted Bundy (The Stranger Beside Me) en Gary Ridgway (Green River, Running Red', die beiden enkele tientallen vrouwen ombrachten. Bundy en Ridgway kunnen zich meten met de 'besten' in de sector veelplegers van moorden. Onder hen gediplomeerd drogist Herman Webster Mudgett. Hij was allercharmantst en had fascinerende blauwe ogen. De ene vrouw na de andere viel voor hem om vervolgens op mysterieuze wijze te verdwijnen en nooit meer terug te keren. Zijn grootste slag sloeg hij in 1893 tijdens de Wereldtentoonstelling in Chicago. Zijn daden werden enkele jaren geleden met verve beschreven in het boek De duivel in de Witte Stad van Erik Larsen.

En wie er ook mocht zijn, was de Rus Andrei Romanovitsj Tsjikatilo, die meer dan 53 moorden pleegde en in 1992 werd geëxecuteerd. Over Tsjikatilo zijn inmiddels verscheidene boeken gepubliceerd, waaronder The Red Ripper van Peter Conradi, in Nederlandse vertaling De zaak Tsjikatilo van Robert Cullens en dit jaar Kind 44 van Tom Rob Smith, het verhaal van Tsjikatilo gegoten in de vorm van een roman en in de tijd verplaatst naar 1953, het sterfjaar van dictator Stalin.

En dan had je natuurlijk de misschien wel beroemdste van alle seriemoordenaars, naar wie Tsjikatilo werd vernoemd: de negentiende-eeuwse Britse moordenaar Jack the Ripper, over wie een ontelbaar aantal boeken is verschenen. Als één van de laatste het opmerkelijke Portret van een moordenaar. Jack the Ripper. Zaak gesloten van de gerenommeerde Amerikaanse thrillerauteur Patricia Cornwell, waarin ze een enigszins obscure schilder opvoert als 'definitieve' dader van de moorden.



Moordliederen

Lizzie Borden
De fascinatie voor waar gebeurde misdaadverhalen, die natuurlijk lang niet altijd over veelplegers hoeven te gaan, is bepaald geen modern verschijnsel. In alle landen bestaan al meer dan twee eeuwen zogeheten moordliederen, waarin beruchte misdrijven op rijm worden bezongen om ze zo voor het collectieve geheugen te bewaren. Want waar gebeurde misdaden zijn vaak vele malen gruwelijker en onvoorstelbaarder dan verzonnen verhalen in fictieboeken.

Een beroemd Amerikaans moordlied gaat over Lizzie Borden, die in 1891 in Fall River, Massachusetts, haar ouders vermoordde: Lizzie Borden took an axe / And gave her Mother 40 whacks / When she saw what she had done / She gave her Father 41. Uit 1890 stamt uit het Drentse Roden het lied: Wie hoorde ooit zo'n vrees'lijk feit, als dat waarop de kranten wijzen? En dat van elk weldenkend mens de haren ten berge doen rijzen? Een moeder heeft haar eigen kind, haar kind van 21 jaren, vergiftigd met arsenicum, alleen om geld te garen, over de moord op ene Grietje Johanna Hellinga.

Er bestaan liederen over de Parijse moordenaar Landru, die zijn slachtoffers na wurging verbrandde in zijn keuken, een moord in 1919 in het Brabantse Sint Oedenrode op de directeur van een melkfabriek, maar er zijn ook veel recentere liederen over misdaden. Frank Boeijen zong over de moord op Kerwin Duinmeijer en de Friese groep De Kast over het zinloze geweld waarvan Meindert Tjoelker slachtoffer werd.

Ook grote namen in de literatuur ontleenden stof aan waar gebeurde misdaden, onder wie Sir Arthur Conan Doyle, Truman Capote (In Cold Blood), Dashiell Hammett die als Pinkerton-detective genoeg ervaringen had opgedaan, James Ellroy die onder meer over de moord op zijn moeder schreef, en Joyce Carol Oates, die meerdere van haar boeken op ware misdaadverhalen baseerde.

Je hoeft geen gek te zijn om van 'true crime' te houden, is een stelling van 'genrekoningin' Ann Rule op haar website. 'Als je enige probleem in je relatie is dat je man of vrouw denkt dat je compleet idioot moet zijn om 'true crime' te lezen, dan kun je rustig achterover leunen. Mijn lezers zijn de vriendelijkste mensen in de wereld, van wie de meesten nog niet eens een spin zouden doden. Maar wij - ik hoor er ook toe - zijn eindeloos nieuwsgierig wat mensen tot slechteriken maakt. Als wij de oorzaak van asociaal gedrag niet kunnen doorgronden, kunnen we ook niet hopen dat er een einde aan komt.'

De vraag die Rule en haar lezers bezighoudt, meent ze, is de vraag waarom sommige baby's opgroeien tot gewelddadige misdadigers en andere tot brave burgers. Maar ze zegt met haar boeken, waarvoor haar lezers met regelmaat onderwerpen aandragen, ook de slachtoffers 'een stem' te willen geven en hun familieleden te willen helpen.

'En om potentiële slachtoffers te waarschuwen. Velen van hen zijn vrouwen, en velen van hen zijn gehavende vrouwen. Als ik op mijn werk terugkijk, gaan veel van mijn boeken over vrouwen, die niet wisten te ontsnappen.'

24 mei 2008

De recensenten (achtergrond, 2008)

'De thriller wordt gediscrimineerd'




De een noemt het 'literair damesgereutel', de ander spreekt van 'psychologische thrillers voor en door vrouwen, met veel aandacht voor het slachtoffer'. Dat is, aan de vooravond van de Maand van het Spannende Boek, volgens recensenten dé trend in de misdaadliteratuur. Akelig, kil geweld doet het trouwens ook goed. Daarentegen stoot het stempel 'literaire thriller' af. 'Het is boerenbedrog.'

(Door Peter Kuijt)

'Laten we eerlijk zijn: de meeste thrillers zijn consumeerboeken', zegt Susan Smit. 'Ze zijn onderhoudend, toegankelijk, spannend, maar zodra je ze uit hebt, ben je ze alweer vergeten.' De boekenrecensente van tv-programma Goedemorgen Nederland en presentatrice van het boekenprogramma Uitgelezen op interviewzender Het Gesprek, heeft meer op met literaire romans. 'Literatuur wil meer dan onderhouden. En in thrillers is het taalgebruik doorgaans efficiënt, niet inspirerend of origineel.'

Het is overigens niet zo dat Smit thrillers terzijde legt, verre van dat. Haar favoriete misdaadauteurs zijn Escober, Charles den Tex en Tomas Ross. Van de laatste las ze zijn 'what if'-thriller De Marionet. Oordeel: goed.

Smits vijf collega-recensenten vinden dat het met de status van de misdaadroman wel wat beter kan. 'De thriller is en blijft een ondergeschoven kindje', stelt Jürgen Joosten, interviewer en recensent van boekensite Ezzulia.nl. 'Eigenlijk vreemd, want het is het best verkopende genre. Maar loop een willekeurige boekhandel binnen en literaire romans hebben de overhand. Subsidies gaan allemaal naar literaire auteurs. En er zijn vele literaire prijzen, maar slechts één grote voor de misdaadroman: de Gouden Strop.'



'Kwaliteitskranten huldigen impliciet het standpunt dat een derderangs dichtbundel nog altijd meer aandacht verdient dan een topthriller', aldus Hans Knegtmans, criticus voor Het Parool en VN Detective & Thrillergids (laatst besproken thriller: Gebroken van Michael Robotham. 'Zeer goed!'). 'Bij thrillers wordt meer dan bij 'literaire' romans gelet op de publicitaire waarde. De thriller wordt dus gediscrimineerd, zelfs door mensen die beter zouden moeten weten.'

In koor roepen de recensenten dat de media te weinig aandacht besteden aan de spannende roman. 'Schandalig weinig', stelt Knegtmans. 'Televisie en radio blijven achter', vindt Joosten. 'Wat ik een gemis vind, is het gebrek aan aandacht voor de Gouden Strop op tv', betoogt Els Roes, recensente van De Telegraaf, die overigens wel constateert dat de status van de thriller ten goede is veranderd. 'Was vroeger een thriller alleen iets voor op vakantie, nu is het lezen ervan door het hele jaar heen algemeen geaccepteerd.' Roes las laatst Cel van Charles den Tex en Ongenade van Escober. Beide boeken werden lovend besproken.


Symfonie

Zo veel smaken, zo veel soorten. Er zijn financiële, historische, literaire, legal, medische, 'what if'- en psychologische thrillers. En vergeet de 'private eye', de politie- en de spionageromans niet. 'De romantische thrillers à la Esther Verhoef, Simone van der Vlugt en Lieneke Dijkzeul nemen een hoge vlucht', meent Gijs Korevaar, criticus van het Algemeen Dagblad. Knegtmans noemt dat genre misprijzend 'literair damesgereutel'. De trend om steeds minder spanning te zoeken in de handeling, maar meer in het gevoelsleven van de personages, is al een tijdje aan de gang, vindt Smit. Jos van Cann, samensteller van de Moordgids en jurylid van de Vlaamse thrillerprijs De Diamanten Kogel, denkt dat de tsunami aan 'Da Vinci'-klonen nu wel zo'n beetje voorbij is, maar Knegtmans daarentegen ziet dat er nog steeds eeuwenoude mysteries worden onthuld. 'Laatst dacht ik na over het 'ontdekken' van de tiende symfonie van Beethoven. Twee weken later kwam er een thriller over uit.'

Korevaar en Roes bespeuren ook een groeiend aantal boeken (zoals die van Chelsea Cain en Franck Thilliez) waarin wreedheid een rol speelt, vaak gepaard gaand met akelig, kil geweld. De Nederlandse thriller zit ook duidelijk in de lift, merken Joosten en Korevaar op. 'Het genre is het 'Baantjer'-gehalte duidelijk ontstegen en veel schrijvers kunnen zich meten met hun Engelse collega's', zegt Korevaar. 'Maar we hebben hier nog steeds geen 'Liza Marklund' of een 'Michael Connelly'.'

Wanneer is een boek eigenlijk spannend? 'Als er onverwachts dingen gebeuren, er 'teasers' naar het volgende hoofdstuk in zitten', aldus Joosten. 'Het moet redelijk onvoorspelbaar zijn en bovenal geloofwaardig.' Wat Roes betreft, staat of valt een thriller bij de ontknoping. 'Een thriller die als een nachtkaars uitgaat, is geen thriller.' Smit wordt graag op het verkeerde been gezet. 'Ik moet wel bereid zijn erin mee te gaan. En de opgebouwde spanning moet ook worden ingevuld met een apotheose. Dat mankeert er nog wel eens aan.'


Etiketjes

De critici verafschuwen het stempel 'literaire thriller', dat tegenwoordig op bijna elke spannende roman wordt gedrukt. 'Deze specificatie is zozeer aan inflatie onderhevig, dat het geen enkele indruk meer op mij maakt', zegt Smit. 'Etiketjes zijn er om kopers te trekken', vindt Roes. 'De inhoud van een thriller is bepalend voor welk label ík erop plak.' Van Cann: 'Er zijn maar zeer weinig boeken die deze kwalificatie verdienen.' En Knegtmans: 'Het stoot af omdat het boerenbedrog is romans van Loes den Hollander en Marion Pauw literair te noemen. De term creëert een schijntegenstelling in kwaliteit die de achterstandspositie van de thriller versterkt.'

Over vrouwelijke thrillerauteurs gesproken. Hoe verklaren de recensenten het (bestseller)succes van schrijfsters als Saskia Noort en Simone van der Vlugt? 'Zij schrijven een type boek waar blijkbaar een grote markt voor bestaat en die de uitgevers kunnen en willen bedienen', analyseert Van Cann. 'Deze schrijfsters blijven dicht bij de dagelijkse werkelijkheid van de lezeressen', denkt Korevaar. 'Alkmaar als plaats van handeling doet het beter dan altijd weer die Amsterdamse grachtengordel.' De schrijfsters focussen op herkenbare thema's, stelt Knegtmans. 'De auteur schrijft zoals zij spreekt. Voorts kun je het boek lezen met uitschakeling van je verstand en je gevoel het werk laten doen: 'Dat nieuwe boek van Simone voelde erg goed. Een van de beste thrillers van het jaar'.'

- Voor welke ondergewaardeerde misdaadauteurs zouden de recensenten een lans willen breken?
Korevaar: 'Charles den Tex, Jan en Sanne Terlouw, Iain Levinson en in Nederland de Vlaamse auteurs. Die doen het hier matig, terwijl ze over het algemeen goede boeken schrijven.'
Van Cann: 'Voor de Nederlandstalige auteurs die aan de goede kant van de streep staan, vaak al boeken- en jarenlang.'
Roes: 'Henk Apotheker. Leest allen De Turkenflat. En voor Jacob Vis. Leest allen Wetland.'
Joosten: 'Ton Theunis. Bij de verdwijnende politieroman is hij één van de laatste der Mohikanen.'
Knegtmans: 'Voor William Lashner. Onbekend en de slechte vertalingen helpen ook niet echt. Verder Robert Ferrigno en Elizabeth Rigbey.'

- Lieneke Dijkzeul, het duo Jac. Toes en Thomas Hoeps, Charles den Tex, Simone van der Vlugt en Simon de Waal zijn genomineerd voor de Gouden Strop. Wie moet er op 3 juni met de prijs vandoor gaan?
Roes: 'Ik ga voor Den Tex.'
Knegtmans: 'Den Tex moet winnen!'
Van Cann: 'Ik gok op Cel van Charles den Tex.'
Joosten: 'Geen moeilijke vraag. Cel van Den Tex is een meesterwerk.'
Smit: 'Ik zou graag zien dat Den Tex wint.'
Korevaar: 'Ik persisteer bij een vrouw als winnaar: Lieneke Dijkzeul of Simone van der Vlugt. En kiezend tussen deze twee ga ik voor Van der Vlugt.'

23 mei 2008

Gianrico Carofiglio - Met gesloten ogen (2008)

Advocaat met hoogtevrees




(Door Mieske van Eck)

Een advocaat die nog worstelt met zijn kinderangsten en die een zwak heeft voor supermarkten. De Italiaanse schrijver Gianrico Carofiglio heeft geen alledaagse held uitgekozen voor zijn tweede misdaadroman. Met gesloten ogen is een rechtbankthriller, waarin het allerminst vaststaat dat het recht zijn loop zal hebben.

Guido Guerrieri is advocaat in de Zuid-Italiaanse stad Bari. Als jongen stond hij doodsangsten uit op de daklijst van een hoog gebouw en daarom hoopt hij ooit een parachutesprong te maken om zijn hoogtevrees te bedwingen. Guerrieri houdt van zijn vriendin, van goede boeken, film, muziek en van lekker eten. En verder is hij helemaal niet zo bang uitgevallen. Hij durft zelfs de zaak op zich te nemen van Martina, die is mishandeld door haar partner, de zoon van een invloedrijke rechter, één van de machtigste mensen in de stad. De man weigert Martina met rust te laten.

Twee andere advocaten hebben beleefd bedankt voor de eer. Tijdens het proces blijkt waarom. Maar Guerrieri houdt koppig vol. In de dialogen laat Carofiglio het antwoord van de advocaat steeds voorafgaan door wat hij werkelijk denkt. Dat geeft een goed zicht op de overwegingen, twijfels en angsten van Guerrieri. Als rode draad door het boek loopt het verslag van een meisje dat misbruikt is door haar vader.

Martina wordt bijgestaan door Claudia, non en directeur van een opvangcentrum. Zij blijkt een meester in een Oosterse vechtsport, maar achter haar harde uiterlijk verbergt ze een traumatisch verleden. Raak en verontrustend zijn de beschrijvingen van de harde gevechten die de juristen in de rechtszaal met elkaar leveren. Guerriri moet opboksen tegen corruptie en willekeur. Uiteindelijk doet hij een meesterzet, die echter onvoorziene gevolgen heeft.

Met gesloten ogen is niet zomaar een thriller, maar een meeslepend, bijna filosofisch relaas over vechten en op tijd meegeven.

Gianrico Carofiglio - Met gesloten ogen. Vertaling Rob Gerritsen. Uitgeverij Prometheus. 231 pag.

Bron: Brabants Dagblad

22 mei 2008

Van de transfermarkt (nieuws, 2008)

KARAKTER LIJFT LIV IN

In september van dit jaar verschijnt bij Karakter Uitgevers de nieuwe 'literaire thriller' 'Gifgroen' van Liv, die vorig jaar debuteerde met 'Wraaklust'.

Van 'Wraaklust', dat bij A.W. Bruna verscheen, werden volgens Karakter 'in korte tijd' meer dan 10.000 exemplaren verkocht. In juli van dit jaar verschijnt de midprice editie.

In 'Gifgroen' is opnieuw de hoofdrol weggelegd voor Sascha de Ruiter. Terwijl het huwelijk van Sascha en Bart lijkt te stranden op Barts kinderwens, krijgt Sascha als pr-manager voor de producent van het voedingsconcern Babico BV pas echt te maken met crisiscommunicatie als er landbouwgif wordt gevonden in potjes babyvoeding. Sascha moet als woordvoerder optreden en roept de hulp in van mediatrainer Donald Hylkema. Kan hij Babico en haar redden?

Liv (pseudoniem van Livia van Uitert) is consultant, trainer en marketingcommunicatiemanager. Sinds 2002 werkt ze freelance.

21 mei 2008

Het populairst (nieuws, 2008)

THRILLERS MEEST GEKOCHT, MEEST GELEEND EN MEEST GELEZEN

Thrillers zijn het populairste genre boeken in Nederland. Misdaadromans worden het meest gekocht, het meest geleend en het meest gelezen. Dat stelt directeur Henk Kraima van de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek (CPNB) op basis van consumentenonderzoek door Intomart GfK. Zowel klanten van de boekhandel als bibliotheekleden zeggen dat één op de vier boeken die zij lezen tot het spannende genre behoort.

Uit het onderzoek blijkt ook dat de vrouwelijke thrillerauteurs de markt beheersen. De hele top vijf van best verkochte spannende boeken bestaat uit vrouwen en één man. En die man - Sean French - vormt samen met Nicci Gerrard het duo Nicci French. Hun boek 'Tot het voorbij is' was de best verkochte thriller in de periode mei 2007 - mei 2008. Op plaats 2 en 3 staat Esther Verhoef met respectievelijk 'Close-up' en 'Rendez-vous'. Dan volgen de Amerikaanse schrijfster Karin Slaughter met 'Onaantastbaar' en Simone van der Vlugt met 'Blauw water'.

Met de populariteit van de thriller is ook het aantal titels dat de uitgeverijen leveren, toegenomen. Waren er in 2004 155 thrillers in de handel, dit jaar is het aantal verkrijgbare spannende romans gegroeid tot 1338. Uitgeverij Anthos heeft het meest succes met haar thrillers. In de top 60 van het afgelopen thrillerseizoen staat zij met zeventien titels genoteerd.

Kraima maakte de cijfers bekend op de presentatie van het thrillerevenement Juni - Maand van het Spannende Boek. De komende maand staat geheel in het teken van de misdaadliteratuur en wordt 3 juni geopend met The Power of Plots in de Melkweg in Amsterdam. Hoogtepunten van deze avond zijn de bekendmaking van de Gouden Strop 2008 voor het beste Nederlandstalige spannende boek en De Literaire Rechtbank, waar befaamde juristen een hoofdpersoon uit een literair boek aanklagen. Dit keer voert strafpleiter Geert-Jan Knoops de verdediging van fotograaf Bob G. (Griffioen), verdacht van moord op het eiland Texel in de novelle 'Zomerhitte' van Jan Wolkers.

Net als bij voorgaande edities van het evenement kunnen lezers hun spannende boek omruilen voor een ander exemplaar tijdens een grote omruilactie op het Centraal Station in Utrecht op 4 juni. Karin Slaughter zal daar signeren.

Wie in juni voor meer dan 12,50 euro aan Nederlandstalige boeken koopt, krijgt het geschenkboekje 'Onbegrepen' van Karin Slaughter cadeau. Het boekje verschijnt in een oplage van 740.000 exemplaren, ruim 100.000 meer dan vorig jaar. De oplage begint daarmee die van de Boekenweek te naderen: dit jaar werden er 960.000 exemplaren cadeau gedaan.

De oplage van het geschenk van de Maand van het Spannende Boek is de afgelopen jaren telkens fors gestegen:

2007: 637.000 (Saskia Noort: Afgunst)

2006: 498.000 (Ian Rankin: Schuld en boete)

2005: 485.000 (René Appel: Als broer en zus)

2000: 381.000 (David Baldacci: Nachtwerk)

1995: 323.000 (Dean Koontz: In de val)

1989: 50.000 (Tomas Ross: Mode voor Moskou)

(Bron: CPNB, Boekblad)

18 mei 2008

Bloedrode papaver (nieuws, 2008)

FORTUIN FLEMING-FAMILIE GROEIT MET NIEUWE 'BOND'

De nabestaanden van Ian Fleming zullen hun toch al niet krappe fortuin enorm zien groeien als volgende week een nieuwe James Bond-roman wordt gepubliceerd. Er is een startoplage van 400.000 exemplaren in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten en de kans is groot dat er een film van wordt gemaakt.

Het boek, geschreven door Sebastian Faulks (55) ter gelegenheid van Flemings honderdste geboortedag op 28 mei, zou geheim agent 007 doen belanden in een drugssmokkel gedurende de Koude Oorlog. Er wordt niets vrijgegeven over de plot, maar enkele details zijn al uitgelekt. Zo zou er een vrouwelijke karakter genaamd Poppy een prominente rol spelen. Bond-watchers leiden dat af van de cover van de thriller, 'Devil May Care', die een met bloed bespatte papaver ('poppy') laat zien met een naakte vrouwenfiguur als steel.

Faulks' boek is de 22ste door de Fleming-nazaten geautoriseerde Bond-thriller sinds de dood van de geestelijk vader in 1964. De eerste was geschreven door Kingsley Amis (onder pseudoniem), de laatste verscheen zes jaar geleden, was geschreven door Raymond Benson en verkocht maar vijfduizend exemplaren in het Verenigd Koninkrijk.

Faulks voorspelde eerder dit jaar dat zijn boek de Fleming-dynastie bepaald geen windeieren zou leggen. ,,Ian Fleming is afkomstig uit een van de rijkste families in Engeland'', aldus de schrijver op The Sunday Times Oxford Literary Festival. ,,De bank van Fleming werd overgenomen door J.P.Morgan voor een astronomisch bedrag. Maar zoals vele rijken was de familie er zeer gespitst op om nog rijker te worden. Dat is nu eenmaal het verschil tussen rijke mensen en ons!''

Faulks mag het genoegen smaken dat zijn 'Devil May Care' begeleid wordt door een enorme marketingcampagne. Zo heeft de Royal Mail een serie postzegels uitgegeven die Flemings honderdste geboortedag memoren en is er in het Imperial War Museum in Londen een expositie aan de schrijver gewijd. Uitgeverij Penguin mag van de Royal Navy een oorlogsbodem gebruiken voor de persconferentie voorafgaande aan de verkoop van het boek op 28 mei. Er wordt gewerkt aan 'Quantum of Solace', de tweede Bond-film waarin Daniel Craig de held speelt en die later dit jaar in première gaat. En een drieëntwintigste Bond-film waarover nog geen details bekend zijn, staat gepland voor 2010.

De Fleming-familie benaderde Faulks nadat ze zijn Koude Oorlog-roman 'On Green Dolphin Street' had gelezen. Hoewel hij doorgaans maanden research pleegt voor zijn boeken, raffelde Faulks de Bond-thriller af binnen zes weken. Het ontwerp voor de cover nam twee maanden in beslag.

Faulks zegt dat hij voor tachtig procent de Fleming-stijl heeft gehandhaafd. ,,Ik heb me aan zijn hoofdstukindeling en zinsconstructies gehouden.'' Gesitueerd in 1967 laat het boek een 'meer kwetsbare' Bond zien, die tegelijkertijd galant en sexy blijft. Faulks: ,,Bond is beschadigd en raakt op leeftijd en op een of andere wijze is dit de terugkeer van hem op een laatste heldhaftige missie.''

(Bron: The Sunday Times)

15 mei 2008

De échte (nieuws, 2008)

DICAPRIO ALS FLEMING?

Leonardo DiCaprio gaat wellicht de rol van Ian Lancaster Fleming spelen, de Britse schrijver en journalist en bedenker van James Bond. 'Fleming' zal de film gaan heten, geproduceerd door de productiemaatschappij van DiCaprio zelf, Appian Way.

,,Het wordt totaal anders dan de Bond-films'', zegt producent Andrew Lazar, initiatiefnemer van dit project. ,,We gaan juist niet proberen hier een Bond-achtige film van te maken. Maar het idee dat het leven van deze man de belangrijkste inspiratie is geweest voor James Bond is natuurlijk fascinerend.''

,,Het is de échte James Bond'', zegt scenarist Damian Stevenson, die alle Engelse bibliotheken heeft afgestruind op zoek naar oude biografieën van Fleming. En ook de andere personages uit de verhalen zijn gebaseerd op echte mensen. ,,In Engeland weet iedereen veel beter waar James Bond vandaan komt dan in de VS'', zegt Stevenson, die zelf Engelsman is. ,,Hier wist niemand dat M gebaseerd is op een echt persoon, net als Miss Moneypenny.''

Het verhaal, in de huidige versie, begint in 1952, op de bruiloft van Fleming, vlak voor de presentatie van zijn nieuwste boek 'Casino Royale' (een huwelijksgeschenk aan zijn vrouw). Daarna toont een hele serie flashbacks hoe Fleming bij persbureau Reuters werkzaam was als journalist in Moskou. Vervolgens zou hij commandant worden bij de inlichtingendienst van de marine (MI6 code '17F') tijdens de Tweede Wereldoorlog, waar hij constant bezig was plannen te maken hoe spionnen zouden kunnen worden ingezet in vijandelijk gebied. Juist deze ervaringen stelden Fleming in staat een personage als James Bond te bedenken.

DiCaprio heeft interesse in het project getoond, maar er wordt gezegd dat hij het scenario een andere richting op wil duwen, en een andere schrijver in de arm heeft genomen. De volgende Bond-film, 'Quantum of Solace', zal 6 november in de Nederlandse bioscopen gaan draaien.

(Bron: MovieAlert.com)

Linwood Barclay - Zonder een woord (2008)

De mysterieuze verdwijning van een familie




(Door Arno Ruitenbeek)

A star is born. Een kanjer, een topper. Linwood Barclay is de naam, Canadees columnist. Zijn Nederlandstalige debuut Zonder een woord wordt de thriller van het jaar. Geloof me maar.

Eindelijk geen Dode-Zeerollen, Tempelberg-schatten en achterbakse kloosterorden. Geen quasi-religieus gezever, of hoogdravend pseudo-wetenschappelijk geklets dat de boekenkast vult, maar je hoofd, je hart en je geest niet. Dit is spanning zoals ooit bedoeld. Een dijk van een intrige, dotten van karakters, diabolische dialogen, snel, verrassend tot de laatste letter.

Cynthia Bigge wordt wakker. De veertienjarige denkt even dat het een gewone dag wordt. Enkele uren later komt ze tot de verschrikkelijke ontdekking dat de grote stilte die kort voor haar vertrek naar school in de ouderlijke woning hing, wel degelijk iets meer te betekenen had dan een reactie van haar ouders en haar oudere broer op haar dronken pubergedrag de avond ervoor. Pa, ma en broer zijn spoorloos verdwenen.

Cynthia 25 jaar later. Getrouwd met Terry Archer, moeder van dochter Grace en nog steeds worstelend met de mysterieuze verdwijning van haar familie. De verhouding tussen Cynthia en Terry komt onder druk te staan als er enkele gekke dingen gebeuren die lijken op minieme aanwijzingen naar de gebeurtenissen een kwart eeuw eerder. Er vallen doden. Wantrouwen tussen de Archers neemt toe. Van wie kun je nog op aan? Leven de Bigges nog en zo ja, waarom hebben ze nooit (eerder) contact opgenomen?

Een roman om je vingers bij af te likken. Neem die mee in de koffer, dan is de vakantie zonder meer geslaagd.

Linwood Barclay - Zonder een woord. (No Time for Goodbye). Vertaling: Mariëtte van Gelder. Uitgeverij De Boekerij, 368 pag.

14 mei 2008

De eerste keer (nieuws, 2008)

VLAAMS FONDS TREKT BEURS VOOR THRILLERAUTEURS

Bij het Nederlands Fonds voor de Letteren krijgt het Genootschap voor Nederlandstalige Misdaadauteurs (GNM) steeds nul op het rekest als er om een financiële bijdrage voor thrillerschrijvers wordt gevraagd. Aanvragen voor een beurs worden volgens het GNM steevast geweigerd omdat de Nederlandse misdaadliteratuur in de ogen van het fonds dat jaarlijks vijf miljoen euro mag uitdelen, literaire kwaliteit ontbeert.

Bij het Vlaamse Fonds voor de Letteren (VFL), dat dit jaar 1.057.500 euro aan werkbeurzen aan auteurs heeft toegekend, denken ze er anders over. Daar genieten voor het eerst maar liefst drie thrillerauteurs financiële steun. ,,Het is ook de eerste keer dat we van thrillerauteurs aanvragen kregen'', stelde VFL-directeur Carlo Van Baelen laconiek vast in dagblad De Morgen.

Het gaat om Diamanten Kogel-winnaar Patrick Conrad en zijn collega's Mieke de Loof en Bob van Laerhoven. Conrad kreeg zo'n negenduizend euro, De Loof en Van Laerhoven moeten het ieder met de helft doen.

In totaal dienden 161 auteurs een aanvraag voor een werkbeurs in. Van hen ontvangen er 118 een beurs, wat betekent dat drie op de vier aanvragen gehonoreerd werden. Onder degenen die een beurs krijgen, zijn ook negentien striptekenaars.

(Bron: De Morgen)

Een enorme vlucht (nieuws, 2008)

'TWEEDE KANS DANKZIJ NOMINATIE'

Schrijver Jac. Toes is enorm verguld dat hij en zijn co-auteur Thomas Hoeps voor hun thriller 'Kunst zonder genade' zijn genomineerd voor de Gouden Strop 2008. ,,Het is volkomen onverwacht. Ik had er totaal geen rekening mee gehouden'', zegt hij in De Gelderlander.

In 1998 won Toes de Strop met het boek 'Fotofinish'. ,,Toen kwam ik als winnaar niet eens op televisie, nu krijg je als genomineerde al heel veel media-aandacht. De belangstelling voor uit Nederland afkomstige misdaadliteratuur heeft de laatste jaren een enorme vlucht genomen.''

Toes en de Duitser Hoeps schreven 'Kunst zonder genade' samen in opdracht van de Crossart-musea. Deze musea, waaronder het Museum voor Moderne Kunst Arnhem, wilden op deze manier op een bijzondere manier de aandacht op beeldende kunst vestigen. Het boek gaat over een seriemoordenaar die van al zijn moorden kunstwerken maakt.

'Kunst zonder genade' is in twee talen verschenen. In Duitsland heeft het goed verkocht, in Nederland viel de verkoop tegen, ondanks positieve recensies. ,,Dankzij deze nominatie krijgt het boek een tweede kans. Daar ben ik heel blij mee'', zegt Toes. Voor Thomas Hoeps is de nominatie nog specialer. ,,Hij is de eerste niet-Nederlandstalige auteur met een nominatie op zak voor een Nederlandse literatuurprijs. Dat is heel bijzonder.''

Het duo werkt inmiddels aan een tweede boek, wederom met dezelfde hoofdpersonen: de Arnhemse rechercheur Micky Spijker en de Duitse kunstrestaurateur Robert Patati. Dat boek verschijnt in mei 2009.

(Bron: De Gelderlander)

13 mei 2008

Wie krijgt de kogel? (nieuws, 2008)

NEDERLANDERS HAPPIG OP VLAAMSE PRIJS

Voor De Diamanten Kogel 2008 zijn vijftig misdaadromans ingezonden. Dat heeft de jury van deze door het Genootschap van Vlaamse Misdaadauteurs (GVM) geïnitieerde thrillerprijs bekendgemaakt. Opvallend is dat er meer Nederlandse inzendingen (te weten 29) zijn dan Vlaamse. Daaronder zijn in ieder geval alle vijf genomineerde boeken voor de Gouden Strop 2008, maar ook twee boeken van Loes den Hollander ('Naaktportret' en 'Broeinest') en twee thrillers van Almar Otten ('Verdwenen chemie' en 'Icoondrift').
Verder zijn onder anderen de Nederlandse auteurs Marelle Boersma, René Appel, Escober, Aad van den Heuvel, Elvin Post, Tomas Ross en Felix Thijssen in de race voor de prijs. 'Twee tranen' van Schaduwprijswinnaar Derwent Christmas is niet ingezonden.

Van de Vlaamse auteurs doen de bekende namen Aspe, Patrick de Bruyn, Deflo, Stan Lauryssens en Piet Teigeler mee. De Diamanten Kogel wordt traditioneel uitgereikt op de derde donderdag van september. In de jury zitten onder anderen Volkskrant-recensent Ineke van den Bergen en Moordgids-samensteller Jos van Cann.

(Bron: GVM)

Vele aliassen (nieuws, 2008)

DEBUTANTE IS 'BETTER SAFE THAN SORRY'

Geen foto's, geen stem, geen optreden in het openbaar. Dat zijn de eisen die schrijfster Eva Noorlander stelt aan eventuele publiciteit rond haar eerste thriller 'In Dubio'. Noorlanders debuut verschijnt 23 mei bij uitgeverij Lebowski.De auteur beseft dat onder deze voorwaarden publiciteit een probleem zal worden, schrijft ze in een mail aan haar uitgever Oscar van Gelderen. ,,Maar verder dan dat wil ik niet gaan. Misschien klinkt het wat wantrouwend, maar 'better safe than sorry'.''

Het valt niet te verifiëren, maar Noorlander stelt dat er zwaarwegende omstandigheden zijn, die haar verplichten haar identiteit angstvallig verborgen te houden. Ze was namelijk een paar jaar werkzaam als undercover agente voor de Nederlandse politie, ,,voordat dit soort acties door de Van Traa-enquête onmogelijk werd''.

Het undercoverwerk (officieel heette dat 'pseudokoop') was volgens Noorlander 'top secret'. ,,Het varieerde van redelijk onschuldige klusjes tot werkelijk levensgevaarlijke infiltraties. Ook voor een vrouw.''

Na een paar opdrachten - ,,waarbij het echt gevaarlijk was'' - besloot Noorlander (uiteraard niet haar echte naam) dat het genoeg was. ,,Voor mijn eigen gemoedsrust (...) ben ik vervolgens naar Amerika verhuisd. Ik had geen zin om iemand tegen te komen, die mij onder een van mijn vele aliassen kende. Bovendien waren er nog wel mensen die het niet goed konden verwerken, dat ze er in getrapt waren tijdens een undercover-actie. Ze hebben mij laten weten mij 'nog wel tegen te komen'.''

Noorlander heeft niet gekozen voor een beschermingsprogramma, dat overigens meer voor burgers is. ,,Ik heb wel een andere naam gekregen en ben uit eigen wil naar Amerika gegaan, met behulp van de Amerikaanse autoriteiten, met wie ik lang en goed had samengewerkt. Vandaar dat ik nu al een paar jaar lekker rustig weg ben. Al met al reden genoeg om dat zo te houden, en iedere vorm van aandacht te mijden.''

Afronden naar boven (nieuws, 2008)

TOMAS ROSS: 'JALOEZIE HOUDT JE SCHERP'

,,Alle schrijvers liegen over hun oplagecijfers.'' Dat zegt schrijver Tomas Ross, van wie vorige week de 'what if'-thriller 'De Marionet' verscheen in het katern Hart en Ziel van de Volkskrant. De auteur deed voor de krant de Grote Acht Persoonlijkheidstest.

Op het onderdeel deugdzaamheid scoort Ross slechts 35 procent. ,,Ik rond mijn eigen oplage af naar boven'', zegt de schrijver. ,,Ook al heb ik al 30 jaar niet te klagen over de verkoop van mijn boeken, toch blijf je dat doen. Het heeft ook wel wat, een klein beetje overdrijven en dan je collega's beteuterd zien kijken. Er is veel jaloezie in de literaire wereld en dat is ook gezond volgens mij. Dat houdt je scherp.''

11 mei 2008

Niet meer pleasen (nieuws, 2008)

DE EERSTE ZIN

'Ik weet niet wat erger is: alleen eten in een restaurant vol stellen, of samen, maar dan stilzwijgend'. De schrijfster houdt nog een slag om de arm, maar de eerste zin van dit bericht is ook zo goed als de eerste zin in de nieuwe thriller van Saskia Noort. Zij gaf de 'primeur' weg aan Martin Simek, die haar kwam interviewen voor het maandblad Nouveau.

Verder liet Noort niets los over haar nieuwe boek, haar vierde na de thrillers 'Terug naar de kust', 'De eetclub' en 'Nieuwe buren'. Ook haar eigen site meldt niets over de aanstaande thriller, behalve het feit dat ze aan het schrijven is. Het is nog niet bekend wanneer het boek zal verschijnen.

Op Simeks vraag wie op dit moment het belangrijkst is in haar leven, antwoordt de schrijfster: ,,Mijn kinderen. En het boek dat ik aan het schrijven ben. Dat zijn de pijlers waar ik nu het meest mee bezig ben.'' Sinds begin dit jaar zijn Saskia Noort en haar man, beeldend kunstenaar Marcel Schellekens, uit elkaar. De schrijfster daarover: ,,Het is zonde. Want het was een mooi verhaal. Maar het is ook moeilijk hoor, twee kunstenaars bij elkaar. Voor zover ik dan een kunstenaar ben...''

Over haar vorige boek stelt de schrijfster: ,,In 'Nieuwe buren' durf ik eindelijk wél te shockeren en grof te zijn omdat de persoon over wie ik schrijf zo is. Ik heb nu het gevoel dat ik tijdens het schrijven niet meer aan het pleasen ben. En dat het me ook niet meer boeit wat mensen ervan vinden. De meeste mensen zijn heel dom, die denken dat je alles wat je opschrijft ook werkelijk hebt beleefd of dat het in jou zit. Maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet.''

(Bron: Nouveau)

10 mei 2008

Zo veel emoties... (nieuws, 2008)

STRAWBERRY FIELDS WERD HET BEGIN VAN EEN THRILLER

Uit de luidsprekers klinkt 'Norwegian Wood'. Op de tafel ligt het vuistdikke boek 'Het Epstein Mysterie'. Ton van Oorschot (1952) uit Roosendaal hééft iets met The Beatles.

Toch spelen 'The Fab Four' niet de hoofdrol in zijn boek dat zojuist is verschenen. ,,Maar ze zijn wel de rode draad'', vertelt Van Oorschot in BN/De Stem. De 'summer of love' en de plotse dood van Beatles-manager Brian Epstein spelen een cruciale rol. Zakenman en ex-Gladio-agent Jack Simons schrijft een boek over de vermeende dood van Paul McCartney in 1966 en krijgt dan allerlei dreigbrieven. Iemand wil koste wat kost voorkomen dat de waarheid boven water komt.''

Eigenlijk was Van Oorschot er al sinds 1999 mee bezig. ,,Op het moment dat ik in Liverpool voor de poort van Strawberry Fields stond. Toen kwamen er zo veel emoties in me los. Al die geweldige nummers, 'Eleanor Rigby', 'Penny Lane', het waren jeugdherinneringen. 's Avonds in mijn hotelkamer heb ik meteen al een en ander aan het papier toevertrouwd, maar pas in 2003 begon ik écht te schrijven. En ineens lagen daar vijftienhonderd pagina's. Na veel schiften zijn er daar 576 van overgebleven. Dat is in feite het middelste deel. De rest verschijnt wellicht ook nog wel eens.''

Uitgeverij Gopher ontfermde zich over het manuscript. ,,Natuurlijk schrik je als het de eerste keer van de uitgever terugkomt. Er was fors in geschrapt en ze haalden er ook fouten uit, zaken van zeg maar pagina 14 die niet klopten met wat ik op bladzijde 320 schreef. Maar het is toch helemaal geworden zoals ik wilde'', aldus Van Oorschot.

Ooit wilde de voormalig technisch tekenaar striptekenaar worden; schilderen is na schrijven, waar hij zich fulltime mee bezighoudt, nu zijn tweede passie. En dus is het boek helemaal van zíjn hand, tot en met de kaft. Inmiddels schiet zijn volgende, meer autobiografische boek ook al op. Dat gaat 'Kashmir' heten, naar een nummer van weer een andere muziekliefde, Led Zeppelin.

(Bron: BN/De Stem, Jeannine Hermans)

In de schaduw (nieuws, 2008)

SCHADUWPRIJS VOOR 'TWEE TRANEN'

In het kielzog van de bekendmaking van de nominaties voor de Gouden Strop 2008 is vrijdagavond in Utrecht de Schaduwprijs 2008 uitgereikt. Schrijver Derwent Christmas kreeg de prijs van duizend euro en een kunstwerk van Dick Bruna voor zijn debuut 'Twee Tranen'.

De jury van de Schaduwprijs selecteerde uit de negentien ingezonden boeken een shortlist van vijf debuten: 'Twee tranen' (Derwent Christmas), 'Het Tulpenvirus' van Daniëlle Hermans, 'Het Kyoto Complot' van Ruben van Dijk, 'De namen van Maria' van Patricia van Mierlo en 'Het duister in de nacht' van Abraham Peper.

De Schaduwprijs voor de beste spannende debuutroman in de Nederlandse taal werd in 1997 ingesteld door het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs om aankomende schrijvers in het genre te stimuleren. De prijs is genoemd naar de legendarische hoofdpersoon 'de Schaduw' van de auteur Havank. Vorig jaar ging de Schaduwprijs naar Eva Maria Staal voor haar debuut 'Probeer het mortuarium'.

Derwent Christmas (Stadskanaal, 1972) bracht dit jaar de roman 'Twee tranen' uit. Hij is stadsdichter van Leeuwarden. Hij woont sinds 1993 in de Friese hoofdstad en richtte in 1997 het culturele tijdschrift Nieuw Podium op. Een jaar later was hij (samen met Coen Peppelenbos) de initiator van het literair tijdschrift Tzum. Gedurende deze Tzum-periode trad Derwent regelmatig op tijdens literaire evenementen in de Noordelijke provincies. Doel daarbij was altijd het literaire klimaat in Leeuwarden van jong elan te voorzien. Momenteel werkt Derwent in het onderwijs als docent Nederlands en letterkunde aan het Bornego College in Heerenveen. Zijn naam is geen pseudoniem, maar afkomstig van zijn Engelse vader.

'Twee tranen' gaat over Didier Dominique, eigenaar van een succesvol reclamebureau. Wanneer hij tot het besef komt dat zijn rijkdom hem alles heeft gegeven wat hij zich kan wensen, besluit hij dat het tijd wordt het roer om te gooien: hij gaat lesgeven aan een hogeschool. In de collegezaal komt hij in contact met Marian, een studente die een onheilspellende aantrekkingskracht op hem heeft. Hoewel hij in het zakenleven alles en iedereen naar zijn hand weet te zetten, kan Didier maar geen greep krijgen op de studente; met noodlottige gevolgen. Vanuit zijn cel op death row vertelt Didier - een week voor de executie - over de verhouding die hem alles ontnam wat hij ooit bezat en maakt hij duidelijk hoe een man als hij kan overleven in een wereld waar andere wetten gelden.

(Bron: Ezzulia.nl)

Geen sympathieke knul (nieuws, 2008)

'PATRICK HAEMERS DOODDE PUUR VOOR EIGEN GENOT'

Patrick Haemers
Patrick Haemers hield België in de jaren tachtig een decennium lang in zijn greep met bloedige overvallen op geldtransporten. Jeroen Wils, chef nieuws bij de Vlaamse commerciële zender VTM, heeft een boek geschreven over Haemers en over het waanzinnige traject in de klopjacht op de waarheid. Tot en met de zelfmoord van 'le grand blond' in 1993. Faction, de feiten van het strafdossier, gemixt met een streepje fictie om er een verteerbare thriller van te maken. Dat geeft 'Bloed zonder tranen'.

Patrick Haemers is de laatste 'pure' Belgische gangster'', zegt Jeroen Wils in Het Belang van Limburg. Zijn plaats werd ingenomen door bendes uit het Oostblok. ,,Patrick Haemers is hier geboren en getogen. Een mythe, een man rond wie altijd een waas van geheimzinnigheid heeft gehangen. Als er één levensverhaal een film lijkt, is het wel dat van Patrick Haemers. De werkelijkheid overstijgt de fictie.''

Haemers werd in 1978 - toen was hij 26 - veroordeeld tot drie jaar cel voor een groepsverkrachting. Het was zijn eerste aanvaring met het gerecht en de katalysator voor zijn latere gedrag.

,,Haemers dacht dat elke vrouw voor hem viel en vond dus ook dat deze vrouw erom had gesmeekt. Hij vond dat hij te zwaar was veroordeeld. De rechter had een voorbeeld willen stellen. Tijdens het proces was de overheid een campagne tegen vrouwenmishandeling begonnen. Zijn celstraf, hij heeft veertien maanden gezeten, heeft de haat tegen justitie doen oplaaien. Dan was er ook zijn drugsgebruik. Van jongs af zat hij aan de drugs.''

,,Een verwende jongen was hij ook. Zijn vader was een rijke West-Vlaamse textielbaron. Altijd afwezig. Als compensatie stopte hij zijn zonen Patrick en Eric geld toe. Drugs, dure wagens en motoren waren de passies van Haemers. Hij was een big spender, maar had ook altijd geld te kort en was voortdurend op zoek naar kicks. De drang naar meer en meer geld leidde tot autodiefstallen, heling, overvallen. Hoe groter de buit, hoe groter de kick. Niemand durfde hem iets in de weg te leggen, iedereen was bang van hem.''

De Bende-Haemers overviel alles wat geld vervoerde. Als 'kroon op hun werk' ontvoerde de bende ex-premier Paul Van den Boeynants en hield hem een maand vast in een villa in Noord-Frankrijk.

,,Met mijn boek heb ik het beeld van held die geld stal van de rijken willen ontluisteren. Patrick was geen sympathieke knul, maar een meedogenloze gangster. Hij pleegde overvallen en doodde mensen, puur voor eigen genot. Hij is nooit een Robin Hood geweest.''

Wils zegt dat de feiten de gerechtelijke waarheid zijn. ,,Ik gruw van het soort journalistiek dat is gebaseerd op geruchten en dat verbanden zoekt die nooit bewezen zijn'', aldus de schrijver in Het Nieuwsblad. ,,Er zijn inderdaad geruchten geweest dat hij de 'reus' was die werd gezocht als lid van de Bende van Nijvel. Maar niemand heeft dat ooit kunnen bewijzen. Het is allemaal uitvoerig uitgezocht en bekeken. Dan heeft het geen zin om dat te suggereren.''

Jeroen Wils - Bloed zonder tranen. Standaard Uitgeverij, 368 pag.

(Bron: Het Nieuwsblad, Het Belang van Limburg)