(Door Guido Huisintveld)
In '1974' volgden we misdaadjournalist Edward Dunford. In '1977' journalist Jack Whitehead en brigadier Bob Fraser. In '1980' is commissaris Peter Hunter de pineut. Hij krijgt de opdracht het politieonderzoek naar de Yorkshire Ripper te analyseren. Dit leidt tot behoorlijk wat frictie tussen betrokkenen, wat al snel resulteert in het spelletje 'Wie heeft de dikste?'.
Hunter zakt steeds dieper in de modderpoel van corruptie en smerige zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. Persoonlijke intimidatie krijgt de overhand en verdringt de zoektocht naar de Yorkshire Ripper.
In deze derde partituur resoneren aardig wat klanken uit de vorige twee delen. Het is daarom eigenlijk aan te bevelen de boeken zonder al te lange tussenpauzes achter elkaar te lezen. Hoewel het de nodige inspanning vereist om het proza van David Peace te verwerken. Het ontaardt met grote regelmaat in halve zinnen, korte frases, snelle dialogen en sfeerbepalende herhalingen.
Tussen de hoofdstukken staan onnavolgbare tekstdelen zonder interpunctie, maar met veel akelige details over de slachtoffers en de zieke geest van de seriemoordenaar. In de hoofdstukken zelf trekt David Peace ons in de naargeestige wereld van commissaris Peter Hunter. Wie niet stevig in de schoenen staat dreigt net als hij het gezonde verstand te verliezen.
David Peace - 1980. Vertaling: Johannes Jonkers. Uitgeverij Cargo, 410 pag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten