Herlezen (column, 2009)

GAVIN LYALL

(Door Peter de Zwaan)

Gavin Lyall

Na het voltooien van een boek ga ik lezen, meestal een maand of twee. Om iets anders te doen, om het hoofd leeg te maken.

Lezen helpt als je hoofd leeg moet... zolang je maar boeken leest die je al een keer gelezen hebt. Of twee keer, of drie.

Een vriend die liefhebbert in misdaadromans weigert een mening te hebben over de boeken die hij tot zich neemt: soms twee per dag, een enkele maal drie. Hij vindt zich geen recensent en daarom geeft hij geen oordeel. Omdat ik hem ken pak ik hem aan met een omweg. 'Hoe vaak heb je 'Een zaak van vrouwen' al gelezen?'

'Deze maand drie keer.'

Als hij een boek twee keer achter elkaar leest zit je goed, drie keer betekent bij hem: minstens 4 sterren.

Ik heb ook zo’n soort afwijking, maar dan op termijn.

Drie keer achter elkaar is me te gek, maar drie keer in drie jaar is een plezier. Of vier keer in vier jaar. Als ik het boek of de schrijver maar goed vind.

Bijna elk jaar lees ik alles van Gavin Lyall. U kent hem misschien niet meer. 'De achterkant van de hemel' schreef hij in 1961. Bijna een halve eeuw geleden, maar nog steeds een plezier voor het oog.

Hetzelfde geldt voor Donald Hamilton.

Wie?

Hamilton. Van de Matt Helm-boeken. Er zijn slechte films naar gemaakt met Dean Martin in de hoofdrol.
Er zijn er meer die ik herlees, maar het gaat me hier niet om oude, maar niet verouderde, klasseschrijvers. Het gaat me om het herlezen.

In Vrij Nederland schreef een recensent een paar jaar geleden dat ik weer dezelfde boeken als 20 jaar geleden moest gaan schrijven. Hij is exemplarisch voor horden lezers: graag steeds hetzelfde, hooguit met andere namen. Net als Dick Francis, net als Baantjer, net als.... nee, ik noem er niet meer, ik heb al genoeg vrienden.

Steeds hetzelfde is goed, bij hetzelfde hoef je niet na te denken en van denken word je maar moe.

Ik heb altijd een hekel gehad aan gemakzuchtige mensen.

Maar nu herlees ik Gavin Lyall. Voor de zoveelste keer, en ik bedenk dat ik in feite geen haar beter ben.

(Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl)

Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor zeven van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met 'Het Alibibureau' won hij in 2000 de Gouden Strop. Vorige maand verscheen zijn nieuwe Jeff Meeks-thriller 'Een zaak van vrouwen'. En 'ergens in 2010' staat een volgende thriller op stapel die de titel 'De mooiste meid van Oregon' heeft meegekregen. Kijk op de site van Peter de Zwaan voor meer informatie. (Foto Peter de Zwaan: Bob Bronshoff)